به گزارش شهرآرانیوز، احتمالاً بیشتر ما، حتی برای یکبار، هیجان بازی «زو» را تجربه کرده باشیم؛ بازی کودکانهای که نسخه حرفهای و قدیمی آن، «کبدی»، از سرزمین مهاراجهها راهی ایران شده و امروز در بین ورزشهای پرطرفدار قرار دارد. در این میان، دختر جوان مشهدی، آیناز فرامرزی توانسته نام خود را در میان ستارههای این رشته ثبت کند و پیراهن تیم ملی را بر تن داشته باشد؛ دختری که هفت سال در فضای کبدی نفس کشیده و چهار سال اخیر را تمامقد برای این رشته جنگیده است.
آیناز از کودکی با ورزش بزرگ شده بود و تکواندو نخستین عشق جدی او بود؛ تا جایی که توانست کمربند مشکی و دان ۳ را کسب کند. اما در پانزدهسالگی اتفاقی مسیر زندگیاش را تغییر داد. به دعوت یکی از دوستان، برای اولینبار پا به سالن کبدی گذاشت؛ رشتهای که حتی نامش را هم نشنیده بود. هیجان تمرینات، فضای دوستانه و تشویق مربیان او را بهسرعت شیفته این ورزش کرد.
ورود به کبدی، او را در برابر سختترین انتخاب زندگیاش قرار داد: تکواندو یا کبدی؟ ادامه همزمان دو رشته حرفهای ممکن نبود و ریسک آسیب را بالا میبرد. آیناز، با وجود علاقه عمیق به تکواندو، کبدی را انتخاب کرد؛ جایی که تیمبودن، انرژی، صمیمیت و هیجان، او را در خود فرو برده بود.
آمادگی بدنی ناشی از سالها تکواندو باعث شد از همان روزهای نخست در کبدی بدرخشد. تنها چهار ماه پس از شروع تمرینات، همراه تیم استان در مسابقات کشوری به مقام سوم رسید. سپس در لیگ برتر و قهرمانی کشور با تیم مشهد بارها روی سکو رفت.
سال ۹۹، او نخستین بازیکن خراسان رضوی شد که به اردوی تیم ملی کبدی ساحلی دعوت میشود، اما شیوع کرونا همهچیز را نیمهتمام گذاشت. دو سال بعد، با بازگشت مسابقات، فرامرزی زیر نظر سرمربی هندی تیم ملی بانوان در تمام اردوهای بازیهای آسیایی هانگژو حضور داشت.
پس از آن، ایران میزبان مسابقات قهرمانی آسیا شد و آیناز همراه تیم ملی بانوان موفق شد عنوان نایبقهرمانی آسیا را به دست آورد. نام او جزو نفرات انتخابی برای مسابقات جهانی نیز قرار داشت، اما چهار روز مانده به اعزام، مسابقات به میزبانی هند لغو شد.
آیناز اکنون تنها نماینده خراسان رضوی در اردوهای تیم ملی است و امیدوار است در ترکیب نهایی تیم اعزامی به بازیهای آسیایی ژاپن قرار گیرد. رؤیای بزرگتر او، اما بستن بازوبند کاپیتانی تیم ملی است؛ آرزویی که به گفته خودش، تنها با تجربه و حضور مستمر در میادین بزرگ جهانی محقق خواهد شد.
او کبدی را ورزشی محلی و گروهی میداند که تکنیکهایی از کشتی و راگبی را در خود دارد و به آمادگی بدنی بسیار بالا نیازمند است. فرامرزی میگوید: «بازیکن کبدی باید سریع، باهوش و تصمیمگیر باشد؛ چون در میدان کوچک، هر ثانیه ارزش دارد.» بازی در دو نیمه ۱۵ دقیقهای با استراحت کوتاه بین آنها انجام میشود و به گفته او یکی از نفسگیرترین رقابتهای ورزشی است.
آسیبدیدگی زانو یکی از سختترین لحظات زندگی حرفهای او بود؛ درست روز اول یکی از اردوهای تیم ملی. شش تا هفت ماه دوری از تمرینات برایش به شدت سخت گذشت. «هیچچیز برای یک ورزشکار سختتر از خانهنشینی نیست. افسرده شده بودم، اما با خودم عهد کردم که برمیگردم.» و برگشت.
دعوت به تجربه؛ از سالن شهید بهشتی تا مسیر قهرمانی
آیناز به دختران علاقهمند توصیه میکند کبدی را امتحان کنند. در مشهد، تنها باشگاه فعال این رشته سالن شهید بهشتی است که سمانه افخم، ملیپوش سابق و مربی فعلی تیم ملی، در آن تمرین میدهد.
او تأکید میکند که هزینههای اولیه کبدی بسیار پایین است و تنها تجهیزات ضروری، یک جفت کفش کشتی است.
فرامرزی در پایان از مسئولان ورزش میخواهد حمایت بیشتری از ورزشکاران، بهویژه ملیپوشان کبدی، داشته باشند: «برای جنگیدن در سطح ملی، به تغذیه، تجهیزات و حمایت نیاز داریم. ما با جان و دل برای تیم ملی میجنگیم، فقط پشتیبانی میخواهیم.»